آکواپونیک

آکواپونیک نوع جدیدی از سیستم کشاورزی مرکب است که آبزی پروری و هیدروپونیک، دو فناوری کشاورزی در اصل کاملاً متفاوت را برای دستیابی به هم افزایی علمی از طریق طراحی اکولوژیکی هوشمندانه ترکیب می کند. از این طریق به اثر همزیستی اکولوژیکی پرورش ماهی بدون تغییر آب بدون نگرانی در مورد کیفیت آب و پرورش سبزیجات بدون کوددهی و رشد طبیعی دست می یابد.

در آبزی پروری سنتی، با تجمع فضولات ماهی، نیتروژن آمونیاکی موجود در آب افزایش می یابد و سمیت آن به تدریج افزایش می یابد. در سیستم آکواپونیک، آب آبزی پروری به سیستم کشت هیدروپونیک منتقل می شود، جایی که باکتری ها نیتروژن آمونیاک موجود در آب را به نیتریت و سپس با نیتریف کردن باکتری ها به نیترات تجزیه می کنند. نیترات می تواند به طور مستقیم جذب شده و توسط گیاهان به عنوان مواد مغذی مورد استفاده قرار گیرد. . آکواپونیک به حیوانات، گیاهان و میکروارگانیسم ها اجازه می دهد تا به تعادل اکولوژیکی هماهنگ دست یابند. این یک مدل تولید پایدار، چرخه‌ای، انتشار صفر و کم کربن و روشی مؤثر برای حل مؤثر بحران اکولوژیکی کشاورزی است.

سه چیز وجود دارد که آکواپونیک را برای مصرف کنندگان جذاب تر می کند: اولین روش کاشت می تواند بی گناهی آن را ثابت کند. از آنجایی که در سیستم آکواپونیک ماهی وجود دارد، نمی توان از هیچ آفت کشی استفاده کرد. کمی بی احتیاطی باعث مرگ ماهی ها و جمعیت های میکروبی مفید و فروپاشی سیستم می شود. دوم، آکواپونیک از کشت خاک جدا می شود و از آلودگی فلزات سنگین در خاک جلوگیری می کند. بنابراین، بقایای فلزات سنگین در سبزیجات و محصولات آبزی در سیستم آکواپونیک بسیار کمتر از آن در کشت سنتی خاک است. سوم، سبزیجات در سیستم آکواپونیک دارای سیستم ریشه آبی منحصر به فردی هستند. اگر مزرعه آکواپونیک ریشه ها را با آنها تحویل دهد، مصرف کنندگان می توانند به راحتی منبع سبزیجات را شناسایی کنند و از تردید مصرف کنندگان در مورد اینکه آیا سبزیجات از بازار عمده فروشی می آیند یا خیر جلوگیری می کنند.

علاقه مندان به باغبانی استرالیایی که در شرایط آب و هوایی خشک و کم آب به دام افتاده اند، از دهه 1970 به پیشگامان اولیه آکواپونیک تبدیل شده اند و از فضای باز اینترنت برای کاشت آتش در سراسر جهان استفاده می کنند. در فرآیند به اشتراک گذاری دانش و تجربه، باغبانی آکواپونیک به سرعت توسعه یافته و به تدریج به یک سرگرمی جهانی تبدیل شده است.

به منظور دستیابی به ترکیب معقولی از ماهی و سبزیجات و کشت در مقیاس بزرگ، روش اصلی در جهان جداسازی استخر ماهی و منطقه کاشت است. استخر ماهی و منطقه کاشت، گردش آب و فیلتراسیون را از طریق پمپ های آب انجام می دهند. در بخش کشت، حالت های فنی اصلی به شرح زیر است:

1. کشت بستر: سبزیجات در بسترهایی مانند شن یا سرامیت کاشته می شوند. ماتریس نقش فیلتراسیون بیوشیمیایی و فیلتراسیون کود جامد را ایفا می کند. باکتری های نیتریفیک کننده در سطح بستر رشد می کنند و به طور خاص مسئول فیلتراسیون بیوشیمیایی و فیلتراسیون کود جامد هستند. این روش برای پرورش انواع سبزیجات مناسب است.

2. کشت در آب عمیق (DWC: Deep water Culture): سبزیجات روی مخازن رشد می کنند و توسط مواد شناور مانند فوم نگهداری می شوند. ریشه سبزی ها از طریق سوراخ های قایق به داخل آب کشیده می شوند تا مواد مغذی را جذب کنند. این روش بیشتر برای سبزیجات برگ دار مناسب است.

3. تکنیک فیلم غذایی (NFT: تکنیک فیلم مغذی): لوله های PVC معمولاً به عنوان حامل کاشت استفاده می شوند و آب غنی از مواد مغذی به لوله های PVC پمپ می شود. گیاهان در سبد کاشت ثابت می شوند و در دهانه بالای لوله پی وی سی کاشته می شوند و به ریشه های آنها اجازه دسترسی به آب و جذب مواد مغذی را می دهند. این روش عمدتا برای سبزیجات برگ دار استفاده می شود.